W niedzielę 5 lipca 2020 roku odbyły się wybory do Saboru (chorwacki parlament) w Chorwacji. Frekwencja w wyborach wyniosła 46,90%. Wynik choć nie był znany do samego końca to prawie nic nie zmienił na chorwackiej scenie politycznej. Cały czas triumfuje duopol Chorwackiej Wspólnoty Demokratycznej (Hrvatska državna zajednica – HDZ) oraz Socjaldemokratycznej Partii Chorwacji (Socijaldemokratska partija hrvatske – SDP). Obydwie partie od 1991 roku na przemian rządzą w państwie, zarówno w wyborach prezydenckich, jak i parlamentarnych. Wybory miały się odbyć na jesieni, jednak zostały przyśpieszone z powodu samorozwiązania się parlamentu, które miało być konsekwencją zaistniałej sytuacji społeczno-gospodarczej spowodowanej koronawirusem. Większość ekspertów jest jednak zdania, że przyśpieszone wybory były spowodowane obawami drugiej większej fali zachorowań COVID-19 na jesień. Andrej Plenković chciał utrzymać swoją popularność i pozytywny odbiór, który potwierdzali Chorwaci w sondażach.

W 2005 William Polk, wybitny znawca polityki oraz historii Bliskiego Wschodu, wydaje popularnonaukową książkę pt. Zrozumieć Irak. W nieco ponad dwustu stronach zarysowuje irackie dzieje, począwszy od starożytności, na XXI wieku kończąc. Udowadnia chociażby, iż Saddam Husajn wcale nie jest wyjątkiem pośród innych mezopotamskich zbrodniarzy, a Irakijczycy swoją niezależność cenią ponad wszystkie inne ziemskie wartości. Co jednak najważniejsze, nie przewiduje po amerykańskiej inwazji w 2003 żadnej poprawy losu irackich obywateli, a także wyraża obawę, jakoby okres postsaddamowski miał być jedynie czasem przejściowym pomiędzy jednym dyktatorem a drugim.

Wybory parlamentarne (Sobranje) w Macedonii Północnej miały się odbyć na jesieni w 2020 roku, jednak z powodu braku osiągnięcia porozumienia w sprawie rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych z Unią Europejską zostały przyśpieszone i rozpisane na 12 kwietnia 2020 roku. Decyzję podjął premier Zoran Zaev, lider partii – Socjalistyczny Związek Macedonii (Socjaldemokratski sojuz za Makdonija - SDSM). Wybory kwietniowe uniemożliwiła jednak sytuacja związana z pandemią COVID-19. Ostatecznie głosowanie odbywało się pomiędzy 13 a 14 lipca 2020 roku. W dniach 13 i 14 lipca głosowali podejrzani i chorzy na COVID-19, natomiast w środę 15 lipca głosować mogło pozostałych 1,814,263 obywateli. Startowało 1598 kandydatów z 15 partii i koalicji politycznych, z sześciu okręgów wyborczych.

Unia Europejska

Wtorek zakończył trwający od czterech dni szczyt przywódców państw europejskich - Rady Europejskiej. Po wielogodzinnych negocjacjach, o godzinie 5:30 Charles Michel ogłosił oficjalne porozumienie. Wiele mówi się o prawie rekordowej długości trwania negocjacji, do pobicia rekordu z nicejskiego szczytu w 2000 r. brakowało jedynie 20 minut.

Wielka Brytania

Szwajcaria

"Masowy krzyk" w Szwajcarii

Wybory prezydenckie na Białorusi zaplanowano na 9 sierpnia 2020 roku. Aleksandr Łukaszenko jest prezydentem Białorusi od 26 lat i w tych wyborach będzie kandydował po raz szósty. W dniu 19 czerwca upłynął termin zbierania podpisów dla kandydatów, ubiegających się o najwyższe stanowisko państwowe. W dniu 22 czerwca w Centralna Komisja Wyborcza Białorusi ogłosiła, że 7 kandydatów uzyskało wymaganą liczbę podpisów (ponad 100 tysięcy), ale obecnie Komisja nie wymienia ich nazwisk, ponieważ jest w trakcie weryfikowania podpisów. Oficjalne informacje powinny zostać podane 30 czerwca.

Rok temu, setki tysięcy ludzi w Hongkongu zebrało się na demonstracji, która stała się początkiem kryzysu politycznego i największego od dziesięcioleci wyrazu społecznego gniewu wobec polityki Pekinu. Na początku tego roku demonstracje ucichły w obliczu pandemii koronawirusa, jednak powodów do niezadowolenia społecznego tylko przybyło.

Długoletni narastający konflikt, odmienne interesy, niewinny początek i fatalne perspektywy. Protesty w Hongkongu od jedynie sprzeciwu wobec pojedynczej ustawy przerodziły się w walkę o wolność i autonomię wyjątkowego miasta. Przez pierwsze pół roku nie było tygodnia, żeby medialnym wiadomościom ze świata nie towarzyszyła relacja z Hongkongu. Przez ten czas historyczne już protesty tylko rosły na sile i nie wygląda na to żeby w najbliższym czasie miały przycichnąć, lub skończyć się utrzymaniem statusu quo.

Setki mężczyzn, kobiet i dzieci pochodzących z państw europejskich przebywa w więzieniach oraz obozach dla uchodźców w Syrii i Iraku, czekając w nieskończoność na pomoc ze strony swoich rządów. Dołączając do budowanego na Bliskim Wschodzie przez terrorystów z tzw. Państwa Islamskiego (ISIS) quasi-kraju, który w szczytowym momencie władało terytorium zamieszkałym przez ok. 10 milionów osób, wielu z nich popełniło zbrodnie, przez które społeczeństwa Zachodu patrzą sceptycznie na ponowne przyjęcie ich w swoje szeregi. Gdy w październiku 2019 roku koalicja wojsk kierowana przez Stany Zjednoczone położyła kres terytorialnemu dominium ISIS, zagraniczni bojownicy i ich rodziny zostali pojmani i pozostawieni bez żadnych perspektyw na przyszłość. Rozczarowani takim potoczeniem się spraw, domagają się powrotu do domu, powołując się na podstawowe prawa człowieka i obywatela, z których przecież zrezygnowali w momencie dołączania do wojny wymierzonej przeciwko zachodniej cywilizacji.